Willempie
Hallo, daar ben ik dan; Willem!
Of zoals mijn huidige baasjes me nu noemen: Willempie, aangezien mijn baasje ook Willem heet en hij helemaal gestoord wordt van het vrouwtje als ze mij weer zo nodig moet roepen.
De verwarring is dan compleet, ze moesten mij namelijk in het begin nogal vaak roepen en aanspreken op mijn gedrag (gek hè?).
Dit heeft natuurlijk alles te maken met mijn lange oren, die de geluidstoevoer naar mijn gehoororgaan nogal beperken.
Gelukkig wisten ze dat van te voren, want ze hadden al eerder van die eigengereide, eigenwijze, uitdagende, ongehoorzame maar bovenal natuurlijk enthousiaste, vrolijke, lieve, aanhankelijke en helemaal te gekke Bassets gehad en zowaar onder de duim gekregen (zeggen ze……).
Ja, ik heb al heel wat achter de rug hoor.
Zoals vele soortgenoten van mij die in het opvangcircuit terecht zijn gekomen maar dankzij dat, helaas hoognodige, circuit weer een goed thuis hebben gevonden.
Ik ben op 14 oktober 2012 geboren in Tsjechië en heb dus een Tjechisch paspoort.
In november en december heb ik daar volgens dat paspoort allemaal prikjes gehad, ben vervolgens op reis gegaan naar België en heb daar op 18 december 2012 een chip gekregen en nog wat prikken.
Mijn laatste prik daar was op 12 januari 2013 en waar en bij wie ik in België heb gezeten allemaal, dat weet ik gelukkig niet meer. (ik was natuurlijk ook nog maar een pup)
Mijn vrouwtje zegt dat er jaarlijks tienduizenden pups, gefokt in het Oostblok, naar België/NL etc worden gebracht voor de verkoop en dat vele pups vaak heel erg ziek zijn en dat er met de paspoorten en entingen wordt gerotzooid.
Ben blij dat ik gezond ben en als ik later groot ben dan……………………want ik vind dat allemaal hartstikke stom!
In ieder geval ben ik dus ergens in Amsterdam terecht gekomen.
En ja, er zijn nu eenmaal mensen die gek van ons worden (lees: die geen geduld met ons hebben), dus hebben ze me maar op Marktplaats gezet. (ja, ja “the place to be”)
Gelukkig zag iemand van de Stichting Basset Herplaatsen Nederland mij daar en heeft mij op 3 mei 2013 uit Amsterdam gehaald.
Eindelijk iemand die het beste met mij voorhad.
Ik werd naar een gastgezin gebracht maar ik was zo aan het krabben en bijten van de jeuk, deed zo “gestoord” dat zij lichtelijk gestoord van mij werden.
Op naar een volgend gastgezin en daar bleek ik o.a. glutenallergie te hebben, dus onmiddellijk aan het vlees. Ik knapte zienderogen op en toen de tijd daar was (volgens hen) mocht ik naar een echte nieuwe baas.
Spannend hoor zo’n verhuizing naar een echte baas (maar ja, wist ik veel..).
Ze bleken daar twee Chiwawa’s te hebben en die vonden mij niet echt leuk, terwijl ik alleen maar gewoon wilde spelen en zo.
Eentje kroop steeds weg (dacht dat ie verstoppertje wilde spelen, maar ik vond hem steeds weer) en wilde op den duur niet meer eten (en ik at het niet op hoor, echt niet).
En omdat ze deze hondjes al jaren hadden en vreesden dat het fout zou gaan op deze manier, hebben ze de Stichting gevraagd om een nieuw en goed adres voor mij te gaan zoeken.
Tja, het is wat als pup uit een ver land (hebben ze daar dan geen inburgeringscursussen voor????)
Mieke was ondertussen op 22 juni al bij Willem & Géa (inmiddels mijn baasjes voor eeuwig) geweest, omdat zij zich hadden opgegeven voor weer net zo’n hond als ik (hoe is het toch mogelijk).
Op 5 juni hadden ze hun Igor (net zo’n Basset beest als ik) helaas in moeten laten slapen; hij was erg ziek.
Maar hun andere hond, Beertje, die kakte helemaal in.
Had geen zin in spelen, wandelen etc en dat vonden ze wel heel erg sneu.
Dus Mieke kwam eerst even het huis (en de baasjes) controleren……… Beertje, Katje, ruimte, erf, land, grote schuur (boerderij): goedgekeurd!
Maar dat mijn baasjes door de ballotage commissie zijn gekomen?
Onbegrijpelijk, die mensen zijn zo gek als een deur!
Dus daar pas ik kennelijk goed bij, want ’s avonds heeft ze al met hen gebeld of ze mij ook wilden opnemen.
Het is dan ook net of iets zo moet zijn; op het goede moment dus.
Ik zei de gek, kwam ten tonele, een ongecontroleerd projectiel, als pup met “tig” bazen, die elke keer geprobeerd hebben mij iets te leren, maar nooit hetzelfde tegen mij zeiden en dat is lastig hoor! (in Tsjechisch, Frans, Nederlands en nu Gronings???)
Dan kun je toch ook nooit leren luisteren….
Op 2 juli 2013 was het dan zover.
Al mijn speelgoed, bakken, kluifjes, riem, lijn etc werd bij elkaar gezocht, in een tas gedaan en in de auto gezet. Ik op de achterbank en na een lange rit (inclusief kotsen) stopten we op een P plaats en liepen we naar een plek met allemaal tafels en stoelen en heel veel mensen. (bleek de Cantharel in Apeldoorn te zijn)
Opeens gingen er twee staan, ze gaven mijn baasjes van toen een hand en begonnen mij te bewonderen, te aaien, te knuffelen en lief toe te
spreken, wauw!! Ze gaven mijn riem aan die nieuwe meneer (bleek dus ook een Willem te zijn) waarop ik maar gelijk naast hem ben gaan liggen. Ik was echter bekaf, dus zat ik gauw in dromenland en zij maar kletsen, kletsen en kletsen. Op een gegeven moment werd ik wakker gemaakt en gingen we met z’n allen naar de auto waar ik uit was gestapt.
Alles werd uit de kofferbak gehaald en mijn “oude” vrouwtje moest huilen; mijn nieuwe vrouwtje niet gelukkig.
Die was heel blij en met de hele pakkelarie liepen we naar een andere auto toe, waar ik weer in mocht stappen, op naar het hoge Noorden.
Heb eerst een beetje gepiept, want ik snapte het niet helemaal, wat ging er nu weer gebeuren?
We zijn nog gestopt voor een plas en ik heb nog wat gedommeld.
Gelukkig hoefde ik niet meer te kotsen. Na een flinke rit stonden we opeens ergens stil en mocht ik de auto weer uit.
Jeetje wat veel te zien zeg.
We liepen door een hele grote schuur naar het huis toe en daar stond opeens Beertje in de gang; nou ja Beertje??
Zeg maar gerust Beer, een Engelse Mastiff van bijna 70 kilo, hallo……… ze zat me helemaal te besnuffelen, kwispelde wat en dat was het eerst.
Vond ik ook niet zo erg, want ik was doodmoe van de reis en alle indrukken, dus ben lekker in slaap gevallen.
THUIS!
We zijn nu bijna een jaar verder en het schijnt dat ik al na 1 dag niet meer weg mocht; ze hebben in ieder geval tegen mij gezegd dat ik nooit meer weg hoef en dat ik voor altijd bij hun mag blijven. (onbegrijpelijk, maar goed…)
Ik ben ondertussen hele dikke maatjes met Beertje en Katje.
We liggen regelmatig met z’n drietjes naast, op en over elkaar op 1 van de twee banken die ze speciaal voor ons hebben.
Ik ren achter Katje aan, jaag hem in de boom en ga er dan onder liggen wachten tot hij er weer uit komt. (nee, dus!) Soms staat Katje mij op te wachten en springt dan op mijn kop en dan gaan we tikkertje doen.
Met Beertje onderneem ik van alles.
We rennen en spelen wat af in de tuin, thuis en op het land.
We zijn samen erg goed in muizen vangen, aardappels opgraven, grazen als koeien, gigantische kuilen graven, appeltjes en peertjes snaaien, kwispelen en blaffen als er iemand komt of op de weg loopt of fietst.
We zijn ook erg goed in stoeien, elkaars speelgoed afpakken (waarmee ik maar stop als Beertje gaat grommen of haar lip optrekt, want ze is wel veel groter en sterker dan ik en ze woont hier natuurlijk ook al veel langer, dus eigenlijk is ze ook een soort baasje), de kranten uit de oud papier doos versnipperen en vrouwtje wakker maken als ze te lang blijft liggen (aangevoerd door de baas!).
Volgens mijn baasjes ben ik erg mooi, lief, grappig, lachwekkend, vrolijk, ondeugend, uitdagend, leuk, gezellig, hongerig, vriendelijk, gestoord, blij, sociaal, vertederend, tevreden, slim en nog veeeeeel meer.
Ze hebben voor de zekerheid hun telefoonnummer maar op mijn halsband gezet (nadat ik het heel in het begin nodig vond om in mijn uppie de omgeving en het dorp maar eens te gaan verkennen).
Ik ben 4x “zoek” geweest volgens mijn baas; 1x door buurvrouw terug gebracht, 1x door passerende dierenarts weer thuisgebracht en 2x door vrouwtje opgehaald met de auto.
Ze zeggen dat ik zo snel ben dat ze er niet aan kunnen kijken; zo loop ik er nog en zo ben ik foetsie.
We hebben het nu wel over vorig jaar hoor!
Ik ben dit hele jaar al zeer honkvast en heb de buitenomgeving wel zo’n beetje gehad, verstandig toch?
Nu het graan steeds hoger wordt kunnen ze me alleen nog zien door mijn witte staartpuntje die er, nu nog, net bovenuit steekt.
Nog even en ze zien me niet meer (ha, ha).
Maar daar hebben ze ook al weer wat op gevonden, want als Beertje bij me is komt zij natuurlijk dik boven het gewas uit.
Als Beertje niet bij me is laten ze haar even blaffen en dan kom ik er onmiddellijk aan, want ik wil natuurlijk niets missen.
Ik ben ontzettend blij met mijn nieuwe thuis en mijn nieuwe dierenvrienden en wil echt niet meer weg (hetgeen ook niet schijnt te mogen trouwens).
De baasjes zijn hartstikke lief (en ze zeggen dat ik dat ook ben).
Ze zeggen zelfs dat ik al heel veel heb geleerd; ja, ja ik doe echt mijn uiterste best.
En mijn baasjes gelukkig ook; jeetje wat kan die Willem consequent zijn.
En ja, het bewijs is geleverd: met veel geduld en liefde is er heel veel te behalen. (en daar schijn ik een voorbeeld van te zijn)
Dus geef de moed nooit op.
Lieve Mieke, Lilly en anderen, ook namens mijn baasjes ontzettend bedankt voor jullie inzet en bemiddeling.
Anders had ik nooit zulke lieve baasjes gekregen (en zij natuurlijk niet zo’n lieve hond…)
Ik ben gelukkig, gezond en heb een heel goed (en hopelijk heel lang) leven.
Heel veel knuffels, pootjes en wasbeurten (ook van Beertje en Katje)
van WILLEMPIE
Ps: ook de groetjes van mijn baasjes Willem & GĂ©a